یک پست برای او...

خدایا یک سوالی دارم :وقتی آدمها می گویند به آخرش رسیدند‌‌ یعنی دقیقا به کجا رسیده اند؟؟؟ 

یعنی ؛«تیغ روزگار چنان شاهرگ کلام آنان را هم بریده که سکوتشان بند نمی آید؟؟؟؟؟» 

یعنی :«آنها هم گاهی دلشان میخواست طرفشان همه ی بغضشان را از توی نگاهشان  

بخواند .طرف میدانست  

.......

جسارت گفتن کلمات را ندارند اما....فقط یک نگاه گنگ تحویل گرفتند یا جمله ای مثل :چیزی شده؟» 

 یعنی :«آنها هم در دفتر خاطرات روزانه اشان می نویسند:این روزهایم به بی تفاوتی میگذرد..به  

 بی خیالی....به شادی...به این که دیگر هیچ چیز مهم نیست..اما....چه سخت می کاهد از جانم 

 این ؛نمایش؛... »

 یعنی :«آنها هم با خود میگویند:«این روزها من....خدای سکوت شده ام.خفقان گرفته ام تا  

 آرامش اهالی دنیا خط خطی نشود...بعد با خود نتیجه گرفته اند:اینجا زمین است....اینجا زمین  

 است و رسم آدمهایش عجیب است...اینجا که گم میشوی به جای آنکه دنبالت  

 بگردند...فراموشت میکنند...» 

 خدایا یعنی آنها هم عاشقند و اعتقادشان این است:«زمین خوردن چه زیباست اگر هدف  

 بوسیدن ...خاک...پای او باشد...» 

 وااااااااای خدایا!!!!حواسم نبود.شرح حالم را برای همه گفتم.... 

 پس لااقل بگذار آخرش را یا نه اخرم را هم بگویم؛ 

 یعنی آنها هم فهمیدند:

«سفری می باید 

سفری تا ته تنهایی* محض 

هرکجا لرزیدی 

از سفر ترسیدی 

فقط آهسته بگو 

من خدا را دارم .

(*:تنهایی به معنای جا زدن نیست...)