رازو نیاز....

وقتی به آسمان مینگرم دلم میخواهد به خالق این همه زیبایی بگویم :"به وسعت زیبایی آسمانت دوستت دارم." 

وقتی به کوه مینگرم دلم میخواهد به خالق این همه استواری بگویم:"به اندازه استواری کوه در مقابل موانعی که میخواهند مرا از تو بگیرند می ایستم." 

وقتی دریا را میبینم دلم میخواهد به خالق او بگویم:"....

از تلاطم دریای مشکلات زندگی خسته نخواهم شد و قایق دلم را به مقصد و معراج تو خواهم رساند." 

خدایا،بارالها،این همه را میبینم و آن همه را می خواهم به تو بگویم...اما....کجا؟به چه سان؟از کدام زبان و کدام کلام استفاده باید کرد؟چگونه بگویم که در شان ربوبیت تو باشد؟...وآنگاه بود که تو نازل کردی: 

((خودت را طاهر کن،لباس نیکو بر تن کن،به سوی من بایست و......اقرا باسم ربک الذی خلق....)) 

وچه بخوانم؟وسعت دریا را؟استواری کوه را؟زیبایی و پاکی آسمان را؟چگونه ستایششان را به درگاه تو پیشکش کنم؟و گفتی بگو: 

((الحمدلله رب العالمین...)) 

گفتم چگونه اظهار بندگی کنم؟چگونه نشان بدهم ناچیزی ام را در برابر تو؟گفتی: 

((پس رکوع کن،سبحان ربی العظیم و......)) 

گفتم با عظمتت...با عظمتت چه کنم؟وقتی در برابر آنها پاهایم سست میشود؟و گفتی: 

((پس به خاک بیفت وسجده کن بر من،سبحان ربی الاعلی و.....)) 

گفتم،گفتی،گفتم،گفتی.....ودر آخر گفتی:((پس به نماز بایست.هر صبع،ظهر،عصر،مغرب و عشاء و برای ملاقات و مناجات با من بشتاب،"حی علی الصلاة")) 

گفتم اگر دنیا مرا فریفت و از نماز به دور کرد چه؟گفتی: 

((مرتب آن را به جا بیار و بیمناک نباش ان الصلاة تنهی عن الفحشاء و المنکر))

دیگر آرامش یافتم و یافتم اوج عشق بازی عبد و معبود را...اوج تقرب را...ورنگ خدایی شدن را...

دوستت دارم ای مقصود نمازمن